Bloki

[Nivis]

[Nivis]

Pojawiłam się znikąd razem z Antithei'em w jakiejś przybocznej uliczce, gdzie nikogo nie było.
-Paradujemy tak czy dodajemy "efekt wszechwiedzącego mędrca"? - spytałam troszkę ciszej.

[Antithei]

-Twój wybór. -uśmiechnął się.

[Nivis]

-Ja tam lubię bajery. - powiedziałam i po chwili wyglądałam jak poczciwa staruszka, która wiele wie o tym świecie. Uśmiechnęłam się i ruszyłam w kierunku bardziej zaludnionego miejsca, czyli po prostu na najbliższą, dość ruchliwą uliczkę. Obejrzałam się za siebie, spoglądając na Antithei'a.

[Antithei]

Jakby dla odmiany wyprostował się i ruszył szybkim krokiem za Nivis. Rozejrzał się dookoła

[Nivis]

Rozejrzałam się po ulicy. Nie było tu zbyt wielu ludzi. Ale wystarczyło. Zatrzymałam jakąś młodą kobietę, chwytając ją za rękę. Zatrzymała się i uniosła oczy znad telefonu.
-Czy coś nie tak? - spytała, jakby z troską.
-Wszystko dobrze, drogie dziecko... ale boję się śpiewających ptaków... - odparłam starczym głosem, starając się brzmieć przekonująco. Nachyliła się lekko nade mną i chwyciła mnie za dłoń.
-Proszę się nie bać, one mają to w naturze. Śpiewają, gdy są szczęśliwe. - uśmiechnęła się miło i łagodnie.
-Nie... nie, nie, nie... Zwykłe ptaki ćwierkają, a te, które trzymają się blisko kruków śpiewają. - odparłam z przerażeniem w głosie i w oczach. Z twarzy dziewczyny, która była lekko zdezorientowana, zniknął uśmiech.
-Śpiewają osobom umierającym. - dodałam po chwili, po czym ją puściłam i, jakby z lękiem, cofnęłam się.

[Antithei]

Przywował na twarz wyraz grobowej zadumy. Szkarłatne oczy mierzyły dziewczynę wzrokiem.

[Nivis]

Obca się widocznie zmieszała i, chyba już nie wiedząc, co robić, odeszła szybszym krokiem. Po chwili spojrzałam w stronę Boga Zła i delikatnie się do niego uśmiechnęłam. Dziewczyna miała już w głowie zakodowane, że ma o tym wydarzeniu poinformować wszystkich znajomych.

[Antithei]

Tym razem nie odpowiedział uśmiechem. Jego twarz stawała się coraz bardziej ponura, przygnieciona jakby wewnętrznym ciężarem, upiorna, choć tak naprawdę się nie zmieniała.

[Nivis]

Zmarkotniałam nieco, by po chwili zacząć przeszywać go wzrokiem. Nie zbliżałam się do niego, za to zaczepiłam kolejnego przechodnia. Sytuacja była podobna do poprzedniej... W sumie mogłam od razu zakodować ludziom w głowach wiedzę o tych ptakach, ale w ten sposób choć na chwilę może przestanę się nudzić...

[Antithei]

-Jak tak robię, wyglądam nie lepiej niż płyta nagrobna-wyszczerzył się radośnie.

[Nivis]

„Zgadzam się” - mógł usłyszeć w swojej głowie. Ja za to zaczęłam krzyczeć na całą ulicę:
-Ptaki śmierci już dla mnie zaczynają śpiewać! Nie, nie, nie.... Nie chcę umierać! - z oczu poleciały mi łzy, a w pobliżu możnaby dostrzec kilka kruków i ich nowych towarzyszy. Wokół mnie zebrało się kilku gapiów.
-Nie chcę słyszeć tej pieśni...  - ledwie co powiedziałam i starą ręką złapałam się pod serce, by po chwili ciało  bezwiednie upadło na ziemię, martwe. Byłam sobie teraz dla nikogo niewidocznym duchem, tyle że znów młodym i różowowłosym. Zobaczyć mnie mógł Antithei. Spojrzałam na niego, gdy wokół ciała rozegła się panika, a kruki i małe ptaszki podleciały bliżej.

[Antithei]

Cofnął się zmieniając strukturę swego ciała z cielesnej na duchową. Nikt tego nie zauważył. Zmarszczył brwi gdy Felcor na chwilę przejęła jego zmysły by zobaczyć, co takiego się stało.
-Chcesz zobaczyć moja pracę?-spytał po odzyskaniu władzy nad sobą.-Odwiedzam tych umierających którzy są sami.
Po tych słowach popatrzył bystro na Nivis.

[Nivis]

-Jasne. - zbliżyłam się, choć średnio miałam na to ochotę.

[Antithei]

Zabrał ich oboje z tamtej uliczki.
Pojawili sie dopiero w małym, obskurnym pokoiku. Można by sądzić, że nikogo tam nie ma gdyby nie maleńka postac na  łóżku. Antithei powoli zbliżył się do niej.
-Nie będą cię widzieć-mruknął do Nivis.
Postać ciężko podniosła się na poduszkach. Był to mały chłopczyk, może sześcioletni.
-To ty?-dziecięcy głosik brzmiał dziwnie słabo.
-To ja.-Antithei usiadł na łóżku.
-Słyszałem o tobie. Przychodzisz do tych, którzy później znikają. Babcia mówiła mi, że czasami spełniasz życzenia. Mówiła, że jestes dobry. To ona mi o tobie opowiedziała.
Bóg Zła uśmiechnął sie smutno.
-Twoja babcia wiele wie. Ale nie ma do końca racji. Ja nie jestem dobry. Ale reszta to prawda. Masz jakieś życzenie?